فایل پایان نامه : مقایسه اصول حاکم بر این اسناد در لایحه جدید قانون تجارت و کنوانسیون ژنو ۱۹۳۰و۱۹۳۱ و قانون نمونه آنیسترال

 

سند[۱] از جمله مواردی است که در تمام اعصار قرون، ازحکومت های اسلامی از اهمیت خاصی برخورداراست. اولین آثاربجا مانده از سند مربوط به حکومت پارتیان می باشد که در مبحث بجا مانده ازآن زمان دیده می شود. در قانون زرتشتیان نیز در این خصوص بیان شده است که در صورتی که مدعی صحت امضا مهر ذیل سند منعقد بین خود و مدعی علیه را تصدیق نماید چنانچه حروف و عبارات آن قرارداد دست نخورده باشد معتبر و لازم الاجرا بین طرفین خواهد بود و مدعی حق ندارد نسبت جعل به آن بدهد. قضاوت در زمان انوشیروان نیز کلیه معاملات را در دفتر مربوط به خود ثبت می نموده اند که بیانگر توجه خاص به سند می باشد.

 

برای دانلود متن کامل پایان نامه ها اینجا کلیک کنید

 

 

در ایران بعد از اسلام نیز دفاتری در اختیار قاضی القضات یا نماینده وی وجود داشت که کلیه اسناد بر اساس احکام معاملات وفقه اسلامی در آن به نگارش در می آمده است. در زمان پادشاهان مغول نیز به جهت سو استفاده عده ای که اقدام به دعاوی زیادی را می نمودند غازان خان به منظورحل این مشکل دستور تحریراسناد توسط افراد متبحر را می دهد و به منظور بر طرف کردن مشکلات قوانین در خصوص حذف اسناد قدیمی را نیز صادر می کند. در زمان صفویه نیز محلی بنام صدر دیوانخانه وجود داشته است که قاضی شرع در آن جا به معاملات و تنظیم اسناد و عقدنامه و طلاق نامه می پرداخته است و نسبت به ثبت آن ها نیز اقدام می نمودند(ایمان پورفراش، ۱۳۹۲، ص  ۱۲).

 

 

 

از آنجاکه بیشتر لغتنامه نویسان براى معنى هر واژه کوشیده اند تا تمام معانى مرتبط با آن واژه را ضبط کنند، نه تنها معناى عام آن را، این دسته از تعاریف، کم و بیش دربردارنده معانى و تعریف هاى اختصاصى سند نیز می باشند، مشخصه ای که به ویژه در لغتنامه دهخدا می توان آن را دید. بنابراین، تعریف هاى تخصصى واژه سند که در فرهنگ ها و لغتنامه ها به کار رفته است، در جاى خود آورده خواهد شد. سند واژه اى دخیل از زبان عربى است. به طور خلاصه، مى توان گفت که در زبان عربى واژه « السند» به معنای زیر بکار رفته است«آن قسمت از کوه که مقابل شخص قرار گیرد و از دامنه کوه بلندتر باشد، بالش، تکیه گاه، گونه اى جامه خط دار یمنى …، هر تعهد قانونى که بر قراردادى مشترک متکى باشد، سند، تعهدنامه(جر، ۱۳۶۵، ص۱۲۱۸).

 

این واژه در زبان فارسى در معانى متعددى به کار رفته است. براى نمونه، برخی معانی که در لغتنامه دهخدا، گرد آورده شده است به شرح زیر می باشد« تکیه گاه، آنچه پشت به وی گذارند، بالش، تکیه، آنچه پشت بدو دهند، آنچه پشت بدو باز نهند از بلند، تکیه، مسند، بلندی چیزی، جای بلند در بیابان، کوه، روی کوه. در نزد اهل حدیث عبارت از طریق باشد و جمله کسانی باشند که روایت کنند و طریق اخبار و روایات را از آن جهت سند گویند که اعتماد علماء در صحت و ضعف حدیث به آن است، آنکه از وی حدیث بردارند؛ آنچه بدان اعتماد کنند، معتمد، مستند، حجت، 

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت