ویژگی­های رویشگاه به شکل متناسبی در پوشش گیاهی منعکس می­شود و شاخص­های کیفیت را می­توان در پوشش گیاهی یافت نمود (بارنس[3]، 1998). رشد درخت ترکیبی از عوامل محیطی شامل انسان و طبیعت می­باشد که الگوی رویش درخت را در طول زمان تغییر می­دهد. با شناخت شرایط محیطی که توسط حلقه­های رویشی درختان نشان داده می­شود بهتر می­توان شرایط محیطی را در آینده پیش­بینی کرد (عابدینی و همکاران، 1387 ؛ حبیبی بی بالانی، 1387). چوب نتیجه یک فرآیند بیولوژیکی می­باشد که تحت تاثیر دامنه گسترده­ای از عوامل ژنتیکی و محیطی رشد می­کند و ویژگی­های متفاوتی دارد. درک فرایندی که سبب رشد درختان می­شود، به درک چگونگی پدید آمدن خصوصیات متفاوت چوب کمک می­کند (پانچس[4] ، 2004). تنش گیاهان در روی حلقه­های رویش بسته به نوع گونه، شکل رشد، موقعیت رویشگاه، نوع خاک، مبدا ژئولوژیکی و وقوع تنشهایی مانند مسمومیت، هجوم انگل ها، پای کوبی و فشرده شدن خاک متفاوت می­باشد (والتر[5] ، 1973).
 
1-5-2- جاده­های جنگلی
جاده­های جنگلی یکی از مهمترین مجراهای پراکنش گونه­های بومی بیگانه و مهاجم در جنگل بشمار می­روند (حسینی و همکاران، 1387؛ شاهنظری، 1385). جاد­ه­ها بعنوان شاهرگ­های حیاتی یک جامعه و نیز بعنوان مورد بسیار مهمی در مدیریت حفظ منظر محسوب می­گردند و در صورت عدم توسعه و گسترش آنها، حیات و توسعه اقتصادی و اجتماعی جامعه مختل خواهد شد (نکویی مهر و همکاران، 1385؛ بدراقی، 1387 ؛ لوگو[6]، 2000). احداث جاده اثرات منفی زیست- محیطی از جمله کاهش سطح جنگل در میکروکلیما، تخریب زهکشی طبیعی، تخریب خاک و رسوب آب رودخانه­ای و تغییر رژیم نوری، اسیدیته، رطوبت و غیره را در پی دارد (ایگان و همکاران[7]، 1998 ؛ وینکترام و همکاران[8]، 2007؛ کریم و ملک[9]، 2008)، اما جاده جنگلی، تنها راه دسترسی به جنگل و استفاده بهینه از مواهب آن می­باشد (ساریخانی، 1380). از طرفی جاده عاملی برای ارتباط درست با طبیعت است که اثرات منفی آن را می توان با یک طراحی مناسب به اثرات مثبت تبدیل نمود. در اثر ساخت جاده­ها، خاک منطقه زیر و رو شده و تغییرات فیزیکی و شیمیایی قابل توجهی در آن بوجود می آید که منجر به ایجاد شرایط رویشگاهی خاص در منطقه می­شود (ثابتی، 1373). علاوه براین، با ساخت جاده­های جنگلی، نور بیشتری نیز وارد توده جنگلی شده و سبب رویش گونه­های نورپسند و سریع­الرشد نظیر توسکا، تمشک، کلهو و … در حاشیه جاده­ها می­شود (شاهنظری، 1385؛ جانسون و همکاران[10]، 1975 ؛ لامونت و همکاران[11]، a 1994 ؛ پارندیس و جونز، 2000). درختان حاشیه جاده­ها در اثر برخورداری از نور اغلب افزایش رشد دارند. عرض جاده هم در این تغییرات تاثیرگذار می­باشد (شاهنظری، 1385 ). درختان در محیط باز زیتوده بیشتری تولید می­کنند و حجم درختانی که بصورت توده­ای زیست می­کنند کمتر از درختانی است که در محیط باز به تنهایی رشد می­کنند (مصدق، 1375 )، درحالی که به دلیل اختصاص یافتن سطحی از رویشگاه تعدادی از درختان قطع شده و مقداری از توان تولیدی کاهش می­یابد (فورنیس و همکاران[12]، 1991). تاثیرگذاری بوم­شناختی ناشی از ساخت جاده در سطحی بیشتر از عرض جاده جنگلی به وقوع می­پیوندد (فورنیس و همکاران، 1991 ؛ فورمن و دبلینگر[13] ، 2000)، این احتمال وجود دارد که بدلیل زیر و رو شدن خاک و فراوانی ازت و همچنین ایجاد آرایشی پیوسته از حفرات در امتداد راه­های جنگلی و در نتیجه افزایش تعداد برگ­های درختان و توانایی فتوسنتز، تا حدودی تنوع زیستی اندازه و ابعاد درختان و موجودی حجمی توده­های جنگلی اطراف جاده افزایش یافته و بدین ترتیب بخشی از کاهش توان تولیدی رویشگاه (در اثر احداث جاده) بسته به جهت دامنه و گونه­های مختلف درختی جبران می­شود. درحقیقت جهت جغرافیایی و شیب دامنه با تاثیری که بر مشخصات بوم­شناختی منطقه (خصوصیات خاک و اقلیم) موجب ایجاد تنوع در گونه­های درختی و تغییر تراکم و بیوماس آنها می­شود (ساکایی[14] و همکاران، 2003). شبکه جاده­های جنگلی از عوامل مهم تقسیم­بندی جنگل به سری­ها، پارسلها و از امور مقدماتی تهیه طرحهای جنگل­داری بشمار می­رود. با توجه به مراتب فوق، در صورتیکه مدیریت و بهره­برداری اصولی از جنگل با آینده­نگری­های لازم همراه باشد، لذا احداث جاده­های جنگلی از اولویت و اهمیت ویژه­ای برخوردار می­گردد (ساریخانی، 1380). راه­های جنگلی را باید در قالب طرح­های جنگلداری و برنامه­های جنگلشناسی و متناسب با روش بهره­برداری از جنگل و مدیریت سر زمین­، بعنوان عضو یا وسیله ارایه دهنده خدمات منظور نمود (ساریخانی، 1378).
 

1-5-2-1 ضرورت احداث جاده­های جنگلی
ضرورت احداث جاده­های جنگلی به طور خلاصه شامل حفاظت موثر از جنگل، امکان دخالت­های عملی مدیریتی در امر پرورش و جوان­سازی جنگل، توسعه جنگل وجنگل­داری، اکوتوریسم، به حداکثر رساندن ارزش افزوده تولیدات و جلوگیری از ضایعات محصولات جنگلی و نگه داشتن اکوسیستم و به حداقل رساندن تخریب می­باشد (ساریخانی 1380).
 

1-5-2-2 انواع جاده­های جنگلی:
جاده­های جنگلی به دو دسته جاده­های اصلی جنگلی و جاده­های فرعی جنگلی تقسیم می­شوند. جاده­های اصلی جنگلی خود به سه دسته تقسیم می­شوند:
_ جاده اصلی برای دانلود متن کامل پایان نامه ها اینجا کلیک کنیدجنگلی درجه یک: این جاده­ها اتصال حوزه­های آبخیز به جاده­های اصلی و فرعی عام­المنفعه را فراهم می­کند. عرض این جاده­ها 5/5 متر می­باشد. این نوع جاده پر ترافیک­ترین نوع جاده­های جنگلی است که می­تواند براحتی تا میزان 20000 وسیله نقلیه در سال را تحمل نمایند و در تمام طول سال قابل عبور و مرور می­باشند. تناژ قابل تحمل بر روی این جاده 40 تن می­باشد (ساریخانی 1380).
_ جاده درجه دو جنگلی: این جاده­ها یک طرفه بوده و داخل سری ایجاد ارتباط نموده گاهی هم سری­های مختلف را به یکدیگر مرتبط می­نمایند. عرض این جاده­ها 5/4متر می­باشد میزان حجم ترافیک قابل تحمل این جادهها بیش از 10000 و کمتر از 20000 در سال می­باشد و در تمام فصول سال مگر در شرایط نامناسب قابل استفاده می­باشد. تناژ قابل تحمل بر روی آن 30 تن می­باشد (ساریخانی 1380).
­_ جاده درجه سه جنگلی: این جاده­ها به جاده­های شبکه­بندی نیز معروف هستند و یک­بانده اند. میزان حجم ترافیک قابل تحمل در این جاده حدوداً تا 10000 وسیله نقلیه در سال می­باشد. در این جاده در شرایط مناسب در تمام فصول سال باز است و تناژ قابل تحمل بر روی این جاده 25 تن می­باشد (ساریخانی 1380).
 
1-5-3- مشخصات گیاه­شناسی درخت توسکا
توسکای ییلاقی (Alnus subcordata) یکی از گونه­هایی است که معمولا بعنوان گونه پیشگام آغاز کننده توالی ثانویه عمده در مناطق باز و اطراف جادهها و روی خاکهای واریزه­ای می­روید و از طریق تثبیت ازت بتدریج شرایط را برای حضور سایر گونه­ها در مراحل بعدی توالی فراهم می­سازد (ثابتی، 1373 ؛ زارع و حبشی، 1378؛ حسینی و جلیلوند 2007). این گونه در اثر رقابت نوری بهترین هرس طبیعی را در قیاس با سایر گونه­ها انجام داده و سبب افزایش طول تنه بدون شاخه و قیمت تجاری چوب می­شود (دانشور و همکاران، 1386؛ پارساخو و همکاران، 1387). درخت توسکا، درختی است از تیره توس (Betulaceae) و نیز از درختان سریع­الرشد جنگلهای شمال می­باشد. دیرزیستی این درخت کمتر از صد سال عمر و رشد حداکثر آنها تا 50 سالگی ادامه می­یابد. درختان توسکا اگر بطور منفرد و تک برویند در 20-15 سالگی و در جنگل­های انبوه از 35 سالگی بارور می­شوند. این گونه بذر سبک دارد که به سادگی پراکنده شده و امکان زادآوری را افزایش می­دهد. بیشتر زادآوری این گونه از طریق زادآوری با بذر می­باشد و این درختان جست و ریشه جوش تولید نمی­کنند ولی دارای جستهای ساقه سریع­­الرشد می­باشند. توسکا در ایران دارای دو گونه است که در جنگل­های خزری روییده و هر دو نام­های محلی واحدی دارند. ارتفاع گونه توسکای ییلاقی (Alnus subcordata) از چهل متر متجاوز است. این گونه برای حفظ بوم­سازگان مناطق مردابی وزهکشی خاک، گونه­ای ارزشمند و مهم است. درخت توسکای ییلاقی نورپسند، طالب خاک مرطوب و تاحدی غنی است ولی رطوبت خاک برایش مهمتر است و حتی در زمین­های ماسه­ای کنار دریا نیز می­روید. قدرت جذب آب زیاد است و مثل گونه اکالیپتوس یکی از مصارف عمده آن، کم کردن آب در زمین­های بسیار مرطوب و پرآب است. توسکا اغلب در کنار رودخانه­ها، نزدیکی ساحل دریا و جاده­های جنگلی بیشتر از داخل توده­های جنگلی دیده می­شود. این درخت بومی اروپا و خاورمیانه است و در اغلب جنگل­های شمال ایران در جنگل­های خزری در نقاط مرطوب و دره ها وجود دارد و از قسمت­های ساحلی و جلگه تا ارتفاع 2000متر بالا می­رود (ثابتی، 1373).