بخش گذشته مورد بررسی قرار گرفتند همگی یک اعتبار اسنادی تجاری هستند. یک معامله اعتبار اسنادی تجاری مشتمل بر سه طرف[2] و سه معامله است. سه طرف درگیر در این فرآیند شامل خریدار یا متقاضی اعتبار یا مشتری بانک، فروشنده یا همان ذینفع اعتبار و بانک به عنوان گشاینده اعتبار می باشد. سه معامله ای که در این اعتبار دیده می شود عبارتند از:

1.معامله پایه بین خریدار و فروشنده که براساس آن فروشنده موافقت می کند کالایی را به خریدار بفروشد و خریدار موافقت می نماید ثمن را از طریق سازوکار اعتبار اسنادی تأدیه نماید.

معامله بین خریدار و بانک که برساس آن بانک موافقت می کند اعتبار اسنادی را به نفع فروشنده افتتاح کند و خریدار موافقت می کند وجهی را که بانک به موجب اعتبار اسنادی به فروشنده می پردازد به اضافه کارمزد به بانک بازپرداخت کند.
معامله بین خریدار و فروشنده یعنی همان خود قرارداد اعتبار اسنادی که براساس آن بانک موافقت می کند مسئولیت اصلی پرداخت وجه اعتبار را به فروشنده برعهده بگیرد مشروط بر اینکه اسناد حمل بدون مغایرت با اعتبار توسط فروشنده به بانک ارائه شود.
 

گفتار دوم: اعتبار اسنادی تضمینی

از نظر حقوقی اعتبارات اسنادی تضمینی[3] در همان قالب و چارچوب یکسان با اعتبارات اسنادی تجاری عمل می کند. یک معامله اعتبار اسنادی تضمینی نیز همانند اعتبار اسنادی تجاری مشتمل بر سه طرف(متقاضی اعتبار،صادر کننده اعتبارنامه و ذینفع اعتبار) و سه معامله(معامله پایه،قرارداد صدور اعتبارنامه و خود قرارداد اعتبار اسنادی) می باشد. لیکن به لحاظ کاربرد،برخلاف اعتبارات اسنادی تجاری که جهت پرداخت یا تسهیل پرداخت ثمن در بیع بین الملل به کار می رود، دامنه استفاده از یک اعتبار اسنادی تضمینی بسیار وسیع تر است و در انواع و اقسام گوناگونی از معاملات مورد استفاده می باشد و بنا به تعبیر پروفسور جان دولان « از حیث نوع معامله ای که اعتبار اسنادی ممکن است در آن به کار آید، تقریباً هیچ حد ومرز و محدوده ای وجود ندارد. علی الاصول در هر معامله ای که اجرای تعهد یک طرف آن مؤجل و مستمر باشد می توان از اعتبارات اسنادی تضمینی استفاده کرد.»[4] با وجود این، اعتبارات اسنادی تضمینی در بعضی صنایع و معاملات بیشتر از سایر معاملات مورد استفاده است،

علی الخصوص در موارد زیر:

در صنعت ساخت و ساز به منظور حراست از منافع صاحب پروژه(کارفرما) در مقابل اجرای با تأخیر، سوءاجرا و عدم اجرای تعهدات از سوی پیمانکار
در صنعت پولی و بانکی به منظور تقویت اعتبار اوراق بهاداری که یک شرکت منتشر می کند یا به منظور اینکه اوراق قرضه ای که یک شرکت برای فروش بلند مدت در بازار عرضه می کند خریدار بیابد. چرا که از این طریق شرکت از شهرت و اعتبار یک بانک سرشناس و خوش نام نهایت استفاده را می برد و
در بیع بین الملل کالا جهت تأمین و تضمین خدمات پس از فروش یا تضمین عملکرد و کارایی ماشین آلات و تجهیزاتِ خریداری شده.
در واقع اعتبار اسنادی تضمینی زمانی ص

ادر می شود که ذینفع تمایل دارد انجام تعهدات طرف معامله توسط بانک تضمین شود. در این حالت بانک گشاینده متعهد می شود در صورتی که متقاضی اعتبار تعدات خود را انجام ندهد بانک وجه اعتبار را به ذینفع پرداخت نماید. علی رغم اینکه اعتبارات اسنادی و تضمینی از ماهیت واحدی برخوردارند با این حال تفاوت های مهمی بین آن دو وجود دارد. اولاً اهداف و اغراض این دو نوع اعتبار اسنادی متفاوت است.برخلاف اعتبار اسنادی تجاری که مکانیزم مطمئنی جهت پرداخت ثمن به ذینفع فراهم می آورد، اعتبار اسنادی تضمینی ابزاری است که برای فرض تخلف در انجام تعهد طراحی شده است تا از طریق آن چنانچه به احتمال ضعیف متقاضی صدور اعتبارنامه تعهد ناشی از معامله پایه را ناقص اجرا کرد یا به طور کل اجرا ننمود وثیقه یا تضمینی برای جبران خسارت در اختیار ذینفع باشد. از آنجا که انتظار می رود اکثر معاملات پایه به نحو صحیح اجرا گردد لذا به طور معمول پیش بینی می شود گشاینده یک اعتبار اسنادی تجاری در مقام اجرای تعهد خود مبلغ اعتبار را بپردازد حال آنکه برعکس،صادر کننده یک اعتبار اسنادی تضمینی معمولاً احتمال نمی رود مبلغ اعتبار را پرداخت کند چرا که این نوع اعتبار برای تضمین انجام تعهد طراحی شده واز آنجا که تعهدات قراردادی در اکثر موارد به درستی اجرا شود لذا نوبت به مطالبه مبلغ اعتبار نمی رسد. دوماً اعتبار اسنادی تجاری برای خرید کالا و یا انجام خدمات استفاده می شود در حالی که اعتبار اسنادی تضمینی برای اطمینان از باز پرداخت وام،استهلاک پیش پرداخت و یا حسن انجام کار مورد استفاده قرار می گیرد. سوماً در حالت معمول، یک اعتبار اسنادی تضمینی پر مخاطره تر از یک اعتبار اسنادی تجاری می باشد.چرا که در اعتبار اسنادی تجاری با ارائه اسنادی که معرف مالکیت یا حداقل دلیل بر ارسال کالایی منطبق با قرارداد است و غالباً از سوی مؤسسات مستقل و بی طرف صادر می شود حد بالایی از اطمینان خاطر و امنیت را فراهم می آورد. برعکس شرط مطالبه وجه در اعتبار اسنادی تضمینی اغلب فقط یک اظهارکتبی از سوی خود ذینفع است. گاهی نیز جهت پرداخت مبلغ اعتبار ممکن است صدور اسنادی از سوی اشخاص ثالث مستقل و بی طرف مثل گواهی کارشناس رسمی دادگستری یا رأی دادگاه و یا رأی داور لازم دانسته شده باشد. به همین خاطر احتمال تقلب به هنگام استفاده از اعتبارات اسنادی تضمینی به مراتب بیش از اعتبارات اسنادی تجاری است. به عبارت دیگر، مبلغ اعتبار