در دهه‌ هفتاد گروهی از دانشمندان‌ در واحد تحقیقات‌ وزارت‌ کشور انگلستان‌ در ارزیابی آمارهای جرم‌ در مورد پیشگیری ، برای اولین‌ بار اصطلاح‌ «پیشگیری‌ وضعی‌» را که‌ صرفاً بر کاهش‌ فرصت‌ها و موقعیت‌های ارتکاب‌ جرم‌ تکیه‌ دارد، مطرح‌ نمودند[2].

در خصوص‌ پیشگیری وضعی‌ تعریف‌ها و برداشت‌های گوناگونی ارائه‌ شده‌ است‌ “ژرژپیکا” پیشگیری‌ وضعی را اقدام‌ به‌ محدودکردن‌ فرصت‌های‌ ارتکاب‌ جرم‌ یا مشکل‌تر کردن‌ تحقق‌ این‌ فرصت‌ برای مجرمین ‌ بالقوه‌ می‌داند.[3]
به این‌ ترتیب‌ پیشگیری وضعی  در سرقت سایبری شامل‌ دو دسته‌ تدابیر و اهداف‌ می­‌باشد:

دسته‌ اول‌ تدابیری که‌ به‌ دنبال‌ سلب‌ امکان‌ تحقق‌ فعل‌ مجرمانه‌ یا لااقل‌ دشوار نمودن‌ آن‌ هستند که‌ در تعریف‌ اول‌ بیشتر مورد توجه‌واقع‌ شده‌ است‌، مانند سخت‌ کردن‌ دسترسی به‌ آماج‌ها یا محافظت‌ از بزه‌دیدگان‌ بالقوه‌.

دسته‌ دوم‌ تدابیر و شیوه‌هایی‌ که‌ با هدف‌ کاستن‌ از جاذبه‌های مجرمانه‌ و عوامل‌ تحریک کننده‌ محیطی،

در صدد است‌ تا از تصمیم‌نهایی مجرم‌ و گذر او از اندیشه‌ به‌ عمل‌ جلوگیری کند مانند مخفی کردن‌ زیور آلات‌، با نصب‌ دوربین‌ مدار بسته‌.[4]

4-2-1-2-2- اعمال پیشگیری وضعی در سرقت رایانه­ای

کارکرد پیشگیری وضعی از سرقت سایبری این است که ابزار و فرصت ارتکاب جرم از مجرم سلب می­کند. توجه به مثلث جرم می­تواند به درک این موضوع کمک کند. برای ارتکاب یک جرم سه عامل باید جمع شوند که مهمترین آنها که قاعده مثلث جرم را هم تشکیل می­دهد انگیزه مجرمانه[5] است. انگیزه باعث بیدار شدن میل درونی در افراد و به تبع آن قصد مجرمانه[6] می­شود.

برای از بین بردن این عامل ضروری است تدابیر پیشگیرانه اجتماعی اتخاذ بشود. اما اگر به هر دلیل مجرمان  دارای انگیزه شدند باید از اجتماع دو مثلث دیگر، یعنی فرصت[7] و ابزار ارتکاب[8] جرم جلوگیری کرد. از میان این دو، سلب فرصت از مجرمان اهمیت بیشتری دارد.

زیرا متصدیان امر هر چه بکوشند ابزار ارتکاب جرم را از سطح جامعه جمع آوری کنند. باز هم مجرمان با انگیزه خواهند توانست به آنها دست یابند.